هوشمندسازی شهرها در پاندمی کرونا

به گزارش پایگاه خبری موفقیت شناسی، بر اساس آمارها و پیش بینی های انجام شده، دو سوم جمعیت جهان تا سال ۲۰۵۰ در یک محیط شهری زندگی خواهند کرد. تراکم بالای جمعیت در شهرها مدیریت شیوع بیماری را پیچیده می‌کند، خصوصاً یک بیماری قابل انتقال مانند کووید-۱۹ که با تغییر عادات و رفتارهای مردم و تغییر شکل و طرح شهرها همراه است و شهرهای هوشمند یکی از نیازهای اساسی برای کاهش این ‌همه‌گیری است.

زهرا حسنی و فرشته احمدی در پژوهشی به «تبیین نقش هوشمندسازی شهرها (زندگی هوشمند) بر ارتقا کیفیت زندگی در عصر پاندمیک» پرداختند.

براساس این پژوهش کشورهای مختلف برای این منظور از شیوه های مختلفی استفاده کردند و برای مثال، چین با استفاده از سیستم نظارتی، قرنطینه، نصب دوربین مداربسته شامل فناوری هوش مصنوعی و تشخیص چهره، کلاه هوشمند برای تشخیص دمای بالا، استفاده از پهبادها و اختصاص دادن کد QR به هر فرد سعی در کنترل این بیماری داشت.

این پژوهشگران با بررسی دیگر کشورهای جهان می نویسند برای نمونه در سئول با پزشکی از راه دور، سلامت الکترونیک، برنامه ای به نام Corona ۱۰۰m و وب سایت نقشه کرونا، در ویتنام با استفاده از برنامه تلفن همراه برای اعلام سابقه سفر و وضعیت سلامتی، فاصله گیری اجتماعی و استفاده از ماسک و در کانادا با فاصله اجتماعی، محدودیت اجتماعات به ۵ الی ۱۰ نفر، ارائه برنامه داوطلبانه کووید-۱۹، محدودیت های سفر و افزایش ظرفیت آزمایش ها و ردیابی ها سعی در بهبود داشتند.

براساس تعریف این پژوهش از شهر هوشمند، مشخص می شود که به شهری اطلاق می شود که الهام می‌بخشد، فرهنگ، دانش و زندگی را به اشتراک می‌گذارد. شهر هوشمند توسط زیرساخت‌های فراهم شده در جهت پایداری و هدایت به سمت کیفیت بهتر زندگی اقدام می کند.

بررسی ابعاد مختلف شهر هوشمند (اقتصاد، مردم، حکم روایی، جابه‌جایی، محیط و زندگی) نشان می دهد زندگی هوشمند شامل امکانات فرهنگی، شرایط سلامت، امنیت فردی، کیفیت مسکن، امکانات آموزش، جذابیت توریستی، انسجام اجتماعی است.

زندگی هوشمند، مدیریت هوشمند امکانات و فضاها را با استفاده از فن‌آوری‌های اطلاعاتی و ارتباطی برای تمرکز بر روی بهبود قابلیت دسترسی، انعطاف‌پذیری موارد مورد استفاده و نزدیک‌تر شدن به نیازهای شهروندان در نظر می‌گیرد.

بهداشت و درمان هوشمند، زیرساخت هوشمند، حمل و نقل هوشمند، مردم و شهر هوشمند، تکنولوژی، آموزش، انرژی و حکمرانی هوشمند از جمله راه حل های هوشمند برای کاهش کووید-۱۹ از دیدگاه جیسوال و همکاران(۲۰۲۰) معرفی شده اند.

این محققان در نهایت معتقدند که مهمترین معیارهای زندگی هوشمند عبارت‌اند از قابلیت دسترسی و مشارکت اینترنتی، امکانات آموزشی، امنیت فردی، کیفیت مسکن، امکانات فرهنگی و فراغتی، شرایط بهداشتی و سلامت الکترونیک، تأسیسات و تجهیزات انعطاف‌پذیر، انسجام و تعاملات اجتماعی و جذابیت توریستی، که تحقق آن‌ها به شهرها برای غلبه در بحران‌ها و ارتقا کیفیت زندگی و سلامت روان جامعه در عصر پاندمیک کمک می‌کند.

آنها نتیجه‌گیری می کنند که شهرها و زیرساخت های آنها و شیوه زندگی کنونی با توجه به مواردی مانند همه‌گیری‌ها، آن‌گونه که شایسته است، طرح‌ریزی نشده است. در واقع همه‌گیری جدید کووید-۱۹، فرصتی برای بازنگری مجدد نحوه زیست و استفاده از فناوری‌ها در شهرها و انطباق آن‌ها با شرایط جدید است. در نهایت مدل نقش آفرینی شاخص های زندگی هوشمند در ارتقا کیفیت زندگی ترسیم شد که این مدل شامل ۹ معیار و ۳۵ شاخص است.

نتایج حاکی از آن است که به ترتیب معیارهای قابلیت دسترسی و مشارکت اینترنتی، شرایط بهداشتی و سلامت الکترونیک و امنیت فردی دارای بیشترین تأثیر در تحقق زندگی هوشمند و ارتقای کیفیت زندگی و معیار کیفیت مسکن و تأسیسات و تجهیزات انعطاف‌پذیر دارای کمترین تأثیر در این راستا هستند.

انتهای پیام/