دل‌نوشته‌‌ای برای حسن یزدانی

اسدی: شکست پادشاه کشتی جهان، یاداور خاطرات تلخ از کشتی ایران بود. همانقدر که در المپیک ریو، در ثانیه های پایانی با برد مقابل رقیب روسی خوشحال شدیم، اینجا غمی سنگین همراه با آه و حسرت بر شانه هایمان نشست.

به گزارش پایگاه خبری موفقیت شناسی به نقل از تابناک، دکتر عباس اسدی در یادداشتی نوشت: «دلاور من، دلاور من، خوشا به حال مادرت. نازنین پهلوان من، قربون اون قدت برم. حریف مکار رو باید گرفت و برد» اینها گوشه‌هایی از آخرین ثانیه‌های مسابقه فینال تاریخی کشتی المپیک ریو 2016 بین حسن یزدانی با گدویف روس با گزارش حماسی صدرالدین کاظمی بود که هر ایرانی رو به وجد می‌آورد و همگی ایستاده در این ثانیه‌ها، تمام قد برای او دست زدیم. درست پس از این برد دراماتیک بود که در عنفوان جوانی به او القابی چون پادشاه کشتی جهان، نابغه کشتی، بولدوزر و پلنگ ایرانی دادند.

پس از خلق این حماسه و دلبری برای دوستداران کشتی، دقیقا چهار سال چشم انتظار مبارزه بعدی در المپیک توکیو بودیم. منتظر برای دیدن فینال قرن بین نابغه ایرانی و‌ جادوگر آمریکایی. شاید خیلی از ما، ورزش اول یا مورد علاقه رشته دیگری باشد ولی کشتی رو دوست داریم. حسن یزدانی رو دوست داریم. فخر کشتی ایران رو دوست داریم. قهرمان فراملی خودمان رو دوست داریم ولی از همون قبل از شروع مسابقه استرس داشتیم درست مثل سابق. مثل کشتی علیرضا حیدری با کورتانیدزه گرجستانی، عباس جدیدی با کرت انگل آمریکایی و رقابت رسول خادم با خادارتسف روس. حق داشتیم استرس داشته باشیم. حریف قدرتمند و عنوان‌دار بود و سالیان سال بود که به هیچ حریفی نباخته بود.

انگاری ثانیه‌ها در حال تکرار شدن هستند. ثانیه‌های انتهایی مسابقه، یاد جمله معروف بنجامین فرانکلین افتادم که میخی از نعلی افتاد، نعلی از پای اسبی بیرون آمد، اسبی بر روی زمین غلتید، سربازی زمین خورد و لشکری شکست خورد و در واقع کشوری شکست خورد. اینها همه به‌خاطر همان ثانیه‌ها بود، همان میخ کم ارزش و عدم توجه به نکات ریز اما حائز اهمیت. آری این حسن یزدانی نبود که شکست خورد. برای مردم کشتی دوست کشورمان، ایرانی بود که شکست خورد. نماد غرور ورزش ایران در المپیک فرو ریخت و به قول هادی عامل سالن را به غمکده‌ای برای ما تبدیل کرد. غمی که گویا بی‌پایان است!

شکست پادشاه کشتی جهان، یادآور خاطرات تلخ از کشتی ایران بود. همانقدر که در المپیک ریو، در ثانیه‌های پایانی با برد مقابل رقیب روسی خوشحال شدیم، اینجا غمی سنگین همراه با آه و حسرت بر شانه هایمان نشست.

یاد سکانس‌های ماندگار از کشتی گیرهایی افتادیم که اصلا دلمان نمی‌آمد شکستشان را ببینیم. یاد صحنه‌هایی که صرفا طلا بهشان می‌آمد و بس. یاد خاطراتی که قهرمانی رو از ما گرفت و این اپیزود تا ابد در ذهنمان حک خواهد شد. یاد ضربه فنی شدن حسن یزدانی مقابل همین دیوید تیلور در جام جهانی کشتی سال ۹۵ کرمانشاه. یادآوری باخت حمید سوریان پرمدال‌ترین کشتی گیر ایرانی مقابل حریف قزاق و ضربه فنی شدن وی با اینکه هفت بر صفر جلو‌ بود و سپس مبهوت و خیره شدن به سقف مسابقات سالن کشتی المپیک ریو.

ولی ما همیشه امیدواریم و انسان به امید زنده است و حسن یزدانی هم اینگونه است. دلاور کشتی ایران بازخواهد گشت. این را از مصاحبه سراسر تلخ و فریادهای دلخراش پس از پایان مسابقه و کوبیدن مشت‌های آهنین بر روی تشک کشتی به راحتی می‌توان فهمید. دست‌هایی که باز زیرگیری خواهد کرد و مثل همیشه قبل از سوت پایان بازی، حریفان را ضربه فنی خواهد کرد و مطمئناً در آوردگاه بعدی که خیلی نزدیک است، کامبکی باشکوه خواهد داشت و در تقابلی دیگر با جادوگر دنیای کشتی، این بار ارزش ثانیه‌ها را بهتر درک و بازی را مدیریت خواهد کرد.

انتهای پیام/