هنر ناپدید شدن: چگونه غیبت‌های استراتژیک می‌توانند شما را موفق‌تر کنند؟
سال‌ها، جاستین ویلر، باور داشت که رهبری یک شرکت یعنی همیشه در دسترس بودن. اگر او مشغول پاسخ دادن به ایمیل‌ها، حضور در جلسات یا چک کردن شبکه‌های اجتماعی نبود، آیا واقعاً داشت رهبری می‌کرد؟ از نظر او، قابل‌رؤیت بودن به معنای کنترل بود و حضور دائم مساوی بود با نفوذ. عقب‌نشینی نه‌تنها غیرعملی، بلکه خطرناک به نظر می‌رسید. اما سپس چیزی تغییر کرد. او فهمید که اگر مدام در جزئیات دخالت کند، به جای توانمندسازی تیم، تنها فرآیندها را کند می‌کند.
به گزارش پایگاه خبری موفقیت شناسی، جاستین ویلر مدیرعامل فان‌رِیز (پلتفرم جمع‌آوری کمک‌های غیرانتفاعی)، می‌گوید: «بعضی از بهترین ایده‌هایم،آن‌هایی که بازی را عوض کردند نه از جلسات بی‌پایان، که در سکوتِ پیاده‌روی‌های طولانی یا ساعاتی دور از شبکه‌های اجتماعی به ذهنم رسیدند.» این درسی است که افراد موفق اغلب در برابر آن مقاومت می‌کنند. در فرهنگی که مشغولیت را تشویق می‌کند، غیبت حتی کوتاه به معنای عقب‌افتادن به نظر می‌رسد. اما چه می‌شود اگر همیشه در دسترس نبودن، دقیقاً همان چیزی باشد که یک رهبر را ضروری می‌کند؟ ویلر دریافت که هرچه فضا برای خودش ایجاد می‌کند، تفکرش دقیق‌تر می‌شود. تیم او در غیابش درمانده نشد؛ بلکه رشد کرد. و وقتی او پس از یک هفته بازگشت، با انرژیِ تازه و چشم‌اندازی شفاف‌تر هدایت را ادامه داد:
«موفقیت به معنای کارِ بی‌وقفه نیست. یعنی حرکت‌های درست در زمان درست. گاهی بهترین حرکت، توقف، تأمل و تنظیم مجدد است.»
پارادوکس عقب‌نشینی اینجاست: شما را کم‌رنگ نمی‌کند، بلکه مرکزیت‌تان را پررنگ‌تر می‌سازد.
هنر کنار کشیدن
مغز انسان برای درگیریِ دائمی طراحی نشده است. تحقیقات روانشناسی رفتاری نشان می‌دهد وقتی فاصله می‌گیریم، ذهن ما اطلاعات را پردازش، بازچینش و ارتباطاتی را کشف می‌کند که پیش از این نامرئی بودند. برخی از بزرگ‌ترین ابداعات نه از سخت‌کوشیِ بیشتر، که از فاصله گرفتن متولد شده‌اند. بیل گیتس دهه‌ها قبل از اثبات علمی این موضوع، آن را درک کرده بود. در دهه ۱۹۸۰، او شروع به برگزاری «هفته‌های تفکر» کرد. عزلت‌گرفتن در جنگل برای مطالعه پیشنهادهای کارمندان مایکروسافت. ایده اینترنت اکسپلور از یکی از این هفته‌های تمرکز عمیق بیرون آمد.
بارنابی لشبروک، بنیانگذار پلتفرم دستیار مجازی، نیز پس از الهام از گیتس، اولین «هفته تفکر» خود را تجربه کرد و با انرژیِ تازه بازگشت: «تقریباً هر موفقیت کسب‌وکاریمان از این فرآیند نشأت گرفته است.»
غیبتِ استراتژیک به عنوان تاکتیک رهبری
غریزه بسیاری از رهبران این است که مداخله کنند. آن‌ها فکر می‌کنند حضور دائمی پاسخ به سوالات، تأیید تصمیمات، شرکت در هر جلسه است که آن‌ها را ارزشمند می‌سازد. اما برخی از مؤثرترین رهبران به حقیقتی ضدشهود پی برده‌اند: «هرچه کمتر انجام دهید، تأثیرتان بیشتر می‌شود.»
برایان راش، معاون عملیات آژانس بازاریابی، زمانی متوجه این موضوع شد که یک ماه مرخصی گرفت. در غیاب او، تیمش مسئولیت‌ها را به عهده گرفت و وقتی بازگشت، آن وظایف را پس نگرفت: «این یک تنظیم ایگو برای من بود: »هی، شما به من نیاز ندارید؟!» اما این تغییر باعث شد تا به مسئولیت‌های کلان‌تر شرکت بپردازم، چیزی که همیشه می‌خواستم.» مزیت اضافه؟ حضور در جلسات بسیار کمتر شد و زمانش برای کارهای اساسی آزاد گردید.
چرا کنار کشیدن سخت است؟
ترس از بی‌اهمیت شدن، بسیاری از رهبران را به وظایفی می‌چسباند که باید سال‌ها قبل رهایشان می‌کردند. در مقابل، کنار کشیدن اعتماد به نفس را نشان می‌دهد، اعتماد می‌سازد و به رهبر اجازه می‌دهد بر استراتژی‌های کلان متمرکز شود، نه تعمیرات روزمره.
چگونه غیبتِ برنامه‌ریزی‌شده کنترل را به شما بازمی‌گرداند؟
بیشتر افراد تا زمانی که چاره‌ای نداشته باشند، برای فاصله گرفتن اقدام نمی‌کنند تا وقتی که خستگی مجبورشان کند، یا بفهمند (اغلب بسیار دیر) که سال‌ها در حرکت بوده‌اند بدون اینکه بپرسند آیا در مسیر درستی گام برمی‌دارند. لشبروک از «عدم انعطافِ عمدی» دفاع می‌کند: «حذف حواس‌پرتی‌ها، جلسات بی‌ثمر و ازدحام ارتباطات که زمان تفکر را می‌دزدند. هدف، حفظ ساعت‌ها برای کار متمرکز و حمایت از همکارانی است که واقعاً به شما نیاز دارند.» او همچنین بر برنامه‌ریزی برای غیبت‌های ازپیش‌تعیین‌شده تأکید می‌کند: «کسب‌وکار شما یک روز بدون شما هم دوام می‌آورد. پس شروع کنید و این زمان را افزایش دهید. همیشه “کار-سفرها” را سه ماه زودتر در تقویم علامت بزنید.»
جمع‌بندی: قدرتِ غیبتِ حساب‌شده
ترس از کنار کشیدن واقعی است، اما ریسک بزرگ‌تر این است: آنقدر مشغول بمانید که هرگز نفهمید چه چیزی واقعاً سزاوار وقت شماست.
موفق‌ترین افراد سخت‌کوش‌ترین‌ها نیستند،آن‌هایی هستند که به اندازه‌کافی غیبت می‌کنند تا حضورشان تأثیرگذار باشد.
همان‌طور که ویلر می‌گوید: «رهبری واقعی یعنی فضایی ایجاد کنی که دیگران در آن بدرخشند، نه اینکه خودت همیشه در مرکز باشی.» این پارادوکس رهبری مدرن است: برای اینکه ضروری بمانی، گاهی باید غایب باشی.
انتهای پیام/
